دلی که قدر عزیزان آشنا دانست

چگونه صحبت بیگانگان روا دانست

میان این همه با چون تویی کنار آمد

چرا که جز به تو پرداختن خطا دانست

به شام زلف تو پیوست صبح طالع خویش

که تار موی ترا رشته ی وفا دانست

دل از امید وصال فرشته رویان شست

که عشق روی ترا ایت خدا دانست

ز جام عشق تو چون باده ی نگاه کشید

سبوی میکده را خالی از صفا دانست

طمع ز قصه ی جام جهان نما ببرید

که چشم مست ترا جام جان نما دانست

بنفشه موی منا ! سر ز من متاب و مرو

که قدر مشک پرکنده را صبا دانست

هر آنکه ملک جهان را به بوسه ای نفروخت

حدیث آدم و فردوس را کجا دانست

فدای نرگس شهلای نیم مست تو باد

هر آنچه عقل تهیدست ، پر بها دانست